Can a poem do?

Can a poem do

What we are unable to?

Will the pain suffice

Now that we seem to have a choice?

Shall we play

and vanish like the glittering sun-ray?

- Aanand

ती

सकाळीच गल्लीतून चक्कर मारून परतते.

वाटेत प्राजक्ताचा सडा पाहिलेला.

मेजापाशी थबकते.

सुचलेल्या दोन ओळी लिहीणार

तेवढ्यात पानंच सळसळतात.

ती वेध घेत तिथेच

थबकते.

काळ्याशार ओट्यावर

आकारा-आकारांची (आ-केलेली!) स्टीलची भांडी.

स्वतःत सामावलेली गिरकी घेत

एखादं आपटतं दुसऱ्यावर.

तिला हसू येतं.

उन्हं कलताना हळूहळू

कलतात आसपासचे आवाजही.

फळा पुसल्यासारखी निवळते

ढगाची सोनेरी-जांभळी किनार.

वाट दिसेनाशी होण्याआधी

ती टिपून घेते.

झाली सारी पांगापांग की ती स्तब्ध.

जीवाच्या अंगणात

साऱ्यांची मूक विचारपूस.

अंतःकरणातली लकेर

कधी निःश्वासातून, कधी हुंकारातून

कधी बिनभिंतींची खुली

सहज, सगळ्यांसाठी.

ती उमटते तेंव्हा

निःशब्दाला झळाळी येते.

उमज पांघरून

ती दिवस मालवते.

- आनंद

Shared Silence

halfway through my amazement

about your teachings and silence

I start moving again

bumbling and staggering

through a course of self-made soups.

determined not to lose it

not to miss or misplace

I clutch at the rosary

day and night, day and night

whisper for the iron heart

to be warm and malleable.

this time round I won’t

touch the moon reflected

in the dewdrops

I won’t let the lake

drown anybody before me

I will hold in highest regard,

every pore on the bricks

moss and all, uneven soil,

the temple bell, centuries,

sacred texts, echoes of recitation

vibrating in the noisy towns

to drop all sense of sense

turn the pepper crusher in hand

doing what is meant to be done

wonder about the petals of lotus

how they open, and pray.

Aanand