Can a poem do
What we are unable to?
Will the pain suffice
Now that we seem to have a choice?
Shall we play
and vanish like the glittering sun-ray?
- Aanand
Search
सकाळीच गल्लीतून चक्कर मारून परतते.
वाटेत प्राजक्ताचा सडा पाहिलेला.
मेजापाशी थबकते.
सुचलेल्या दोन ओळी लिहीणार
तेवढ्यात पानंच सळसळतात.
ती वेध घेत तिथेच
थबकते.
काळ्याशार ओट्यावर
आकारा-आकारांची (आ-केलेली!) स्टीलची भांडी.
स्वतःत सामावलेली गिरकी घेत
एखादं आपटतं दुसऱ्यावर.
तिला हसू येतं.
उन्हं कलताना हळूहळू
कलतात आसपासचे आवाजही.
फळा पुसल्यासारखी निवळते
ढगाची सोनेरी-जांभळी किनार.
वाट दिसेनाशी होण्याआधी
ती टिपून घेते.
झाली सारी पांगापांग की ती स्तब्ध.
जीवाच्या अंगणात
साऱ्यांची मूक विचारपूस.
अंतःकरणातली लकेर
कधी निःश्वासातून, कधी हुंकारातून
कधी बिनभिंतींची खुली
सहज, सगळ्यांसाठी.
ती उमटते तेंव्हा
निःशब्दाला झळाळी येते.
उमज पांघरून
ती दिवस मालवते.
- आनंद
Updated: Jan 13, 2021
halfway through my amazement
about your teachings and silence
I start moving again
bumbling and staggering
through a course of self-made soups.
determined not to lose it
not to miss or misplace
I clutch at the rosary
day and night, day and night
whisper for the iron heart
to be warm and malleable.
this time round I won’t
touch the moon reflected
in the dewdrops
I won’t let the lake
drown anybody before me
I will hold in highest regard,
every pore on the bricks
moss and all, uneven soil,
the temple bell, centuries,
sacred texts, echoes of recitation
vibrating in the noisy towns
to drop all sense of sense
turn the pepper crusher in hand
doing what is meant to be done
wonder about the petals of lotus
how they open, and pray.
Aanand